“Hepinize,” dedi Catriana aniden. “Karanlık bir yoldaki nezakete.” Gülümsedi; hiçbir sivrilik veya alaycılık içermeyen bir gülümsemeydi bu. Devin şaşırdı, sonra böyle hissetmesinin haksızlık olduğuna karar verdi.
Sandreni Sarayı’nda, “Benim gittiğim yolda değil,” demişti. Ve bunu artık anlayabiliyordu. Çünkü Catriana onu bu yoldan alıkoymak için ne yaptıysa yapsın, sonuçta o da artık aynı yoldaydı. Göz göze gelmeye çalıştı ama başaramadı. Yanında oturan Alix’le konuşuyordu. Kısa bir süre düşündükten sonra Devin dikkatini yemeğine çevirdi.
Bir an sonra Selvena hafifçe ayağına dokundu. “Bize şarkı söyler misin?” diye sordu tatlı bir gülümsemeyle. Elini kıpırdatmadı. “Alais seni duydu, annemle babam da ama geri kalanımız bütün gün buradaydık.” “Selvena!” Annesi ve ablası ismi birlikte söylediler. Selvena vurulmuş gibi irkildi, ama Devin fark etti ki, dudağını ısırarak babasına dönmüştü. Babası ona ciddi bir şekilde bakıyordu. “Canım,” dedi, önceki alaycı sesinden çok uzak bir sesle, “öğrenmen gereken bir ders var. Arkadaşlarımız geçimlerini sağlamak için müzik yapıyorlar. Bu gece burada misafirlerimiz onlar. Hayatımın ışığı, misafirlerimizden evinde çalışmalarını isteyemeyiz.” Selvena’nın gözleri yaşlarla doldu. Başını eğdi.
Rovigo aynı ciddi tonla Devin’e, “Özür dilesek kabul eder misin? Kızım iyi niyetle söyledi, sana temin ederim.” dedi.
“Biliyorum,” diye itiraz etti Devin, Selvena ayaklarının dibinde hafifçe burnunu çekerken. “Özür dilemeye gerek yok.”
“Gerçekten de gerek yok,” diye ekledi Alessan, yemek tabağını kenara koyarken. “Yaşamak için müzik yapıyoruz, evet, ama aynı zamanda müzik yapmanın en gerçek anlamda yaşamak olduğuna inandığımız için de yapıyoruz. Arkadaşlar arasında çalmak iş değil, Rovigo.”
Selvena gözlerini sildi ve ona minnetle baktı.
“Şarkı söylemekten mutluluk duyarım,” dedi Catriana. Selvena ‘ya baktı. “Tabii aklında sadece Devin yoksa?”
Devin, keskin kelimeler kendisine doğrultulmamış olmasına rağmen irkildi. Selvena, birkaç dakika içinde ikinci kez fena halde telaşlanarak tekrar irkildi. Devin, göz ucuyla Alais’in yüzünde merak uyandıran bir ifade gördü. Selvena, elbette üçünü de kastettiğini söyleyerek içtenlikle itiraz etmeye başladı. Alessan tüm bu konuşmadan keyif almış gibiydi. Devin, ona bakarken aniden, bu rahat ve sosyal adamın, orman kulübesinde gördüğü kibirli ve dakik figür kadar Tigana Prensi’nin ruhunun merkezine yakın olduğuna dair bir hisse kapıldı.
“Bu şekilde kaçıyor,” diye düşündü aniden. Ve bu fikir aklına gelir gelmez bunun doğru olduğunu biliyordu. Adamın “Adaon İçin Ağıt’ı çaldığını duymuştu.
“Pekâlâ,” dedi Rovigo, Catriana’ ya gülümseyerek, “eğer kendi çocuğum olarak kabul etmekten utandığım, utanmaz bir çocuğu şımartacak kadar nazikseniz, evde bir takım Tregea flütü var- nedenini sadece Triad bilir. Bir zamanlar bu yaratıklardan birinin bir tür yetenekle ortaya çıkabileceğine dair şefkatli bir baba hayali kurduğumu hatırlıyorum.”
Alix, birkaç adım öteden kocasına kaşıkla vuruyormuş gibi yaptı. Morali yerine gelen Rovigo, utanmadan en küçük kızı flütleri getirmeye gönderdi ve kendisi de herkesin bardağını doldurmaya koyuldu.
Devin, Alais’in ateşin yanındaki koltuktan ona baktığını fark etti. Aniden ona gülümsedi. Kız gülümsemedi ama bakışları, yumuşak ve ciddiydi, gözlerini çekmedi. Genç adam, kalbinin ritminde küçük, rahatsız edici bir sıçrama hissetti.
İş, yemek bittikten sonra Catriana’yla birlikte, Alessan’ın flütü eşliğinde bir saatten fazla şarkı söylemelerine evrildi. Müzik yolculuğunun bir noktasında, coşkulu eski Certanda yayla türkülerinden birine başladıkları sırada, Rovigo kısa bir süreliğine ayrıldı ve birbirine bağlı bir çift Senzian davuluyla geri döndü. Başta utangaç, çok yumuşak bir şekilde nakarata katıldı ve Devin’in onu yaparken gördüğü her şeyde olduğu gibi bunda da yetenekli olduğunu kanıtladı. Catriana ona özellikle göz kamaştırıcı bir gülümsemeyle eşlik etti. Rovigo’nun bir sonraki şarkıda ve bir sonrakinde onlara eşlik etmesi için daha fazla cesaretlendirmeye ihtiyacı yoktu.
Devin, dünyada hiçbir erkeğin bir şeyi yapmak için o mavi gözlerden gelen bakıştan daha fazla cesarete ihtiyacı olmadığını düşündü. Gerçi Catriana ona uzaktan yakından böyle bir bakış atmış değildi. Birdenbire biraz kafasını karışmış hissetti.
Birisi -belli ki Alais- bardağını üçüncü kez doldurmuştu. Mavi şarabın efsanevi gücü göz önüne alındığında, kendisine iyi gelenden biraz daha hızlı içti ve ardından diğer üçünü bir sonraki şarkıya yönlendirdi: Alix’in itirazlara rağmen, iki küçük kız için son şarkıya.
Tigana için şarkı söyleyemezdi ve kesinlikle tutku ya da aşktan şarkı söylemeye de niyeti yoktu, bu yüzden Eanna’nın yıldızları yaratıp her birinin adını hafızasına; böylece hiçbir şey uzayın veya zamanın derinliklerinde kaybolup unutulmasın diye kazıdığı o çok eski şarkıya başladı. Gecenin onun için ne anlama geldiğine ve sonunda bu seçimi yapmasının sebebine en yakın olduğu an buydu.
Şarkıya başlarken, Alessan’dan düşünceli ve bilen bir bakış ve Catriana’dan da ona eşlik etmeye başlarken hızlı, gizemli bir bakış aldı. Tüccar Rovigo’nun davulları dinlerken bu sefer sustu. Devin, siyah saçları ateşin ışığıyla aydınlanmış Alais’in onu ciddi bir dikkatle izlediğini gördü. Şarkıya sadık kalarak, dikkatini kendi içine, en saf müziğinin her zaman bulunduğu yere verdi ve Eanna ‘ya atıfla, isimler ve nesnelerin isimlendirilmesine dair bu ilahi söylerken kimseye bakmadı.
Bir yerlerde, iç yolculuğunun bir anında, zihninde Micaela adında mavi-beyaz bir yıldızın karanlık bir gecede yükselen parlak görüntüsü belirdi ve bu keskin görüntünün onu, Catriana’nın melodisinin uyumuyla doğru orantılı yükseğe ve sonra yavaşça sona doğru sürüklemesine izin verdi.
Odadakileri etkileyen bu ruh halinin sessizliğinde, Selvena ve iki küçük kız şaşırtıcı bir huzurla yatağa girdiler. Birkaç dakika sonra Alix de kalktı ve Devin’in hayal kırıklığına uğramasına rağmen Alais de kalktı.
Kapıda dönüp Catriana ‘ya baktı. “Çok yorgun olmalısın,” dedi Rovigo’nun kızı. “İstersen odanı şimdi gösterebilirim. Umarım benimle paylaşmayı sorun etmezsin. Genellikle Selvena kalıyor ama bu gece kızlarla birlikte.”
Devin, Catriana’nın kadınlar ve erkekler arasındaki bu oldukça şeffaf ayrım karşısında tereddüt edeceğini, hatta daha da kötüsünü, tahmin ediyordu. Ancak Catriana onu yine şaşırttı, ayağa kalkmadan önce sadece bir saniye tereddüt etti. “Yorgunum ve paylaşmaktan hiç rahatsız olmam,” dedi. “Bana evimi hatırlatacak.”
Durumun ironisine gülümseyen Devin, bu ifadeyi düşündüğünden daha az uygunsuz buldu. Catriana onun sırıttığını görmüştü; ama aniden, görmemiş olmayı diledi. Yanlış anlayacağından emindi. O sabah birlikte seviştikleri, gerçek dışı bir hisle aklına geldi. Kadınlar gittikten sonra üç adam bir süre sessizce oturdu, her biri kendi düşüncelerine dalmıştı. Rovigo sonunda ayağa kalktı ve kadehlerini kalan şarapla doldurdu. Ateşe bir odun daha attı ve tutuşana kadar izledi. İç çekerek sandalyesine gömüldü. Kadehiyle oynayarak konuklarına bir göz attı.
Sessizliği bozan Alessan oldu. “Devin dostumuzdur,” dedi sessizce. “Konuşabiliriz Rovigo. Ama korkarım ikimize de çok kızacak.”
Devin aniden doğrulup bardağını kenara koydu. Dudaklarında alaycı bir ifadeyle Rovigo ona kısa bir bakış attı ve ardından sakin bir şekilde Alessan’ın bakışlarına karşılık verdi.
“Merak ediyordum,” dedi. “Yine de koşullar göz önüne alındığında, şu anda bizimle olabileceğinden şüpheleniyordum.”
Alessan da gülümsüyordu. İkisi de Devin’e döndü.
Kızardığını hisseden Devin’e. Aklında çılgın bir hızla bir önceki günün olaylarını düşünüyordu. Rovigo’ya dik dik baktı. “Beni Kuş’ta tesadüfen bulmadın. Alessan gönderdi. Beni takip etmesini sen sağladın, değil mi?” diye suçladı Prens’e dönerek.
İki adam, Alessan cevap vermeden önce tekrar bakıştılar.
“Ben sağladım,” diye itiraf etti. “Sandre d’Astibar için cenaze töreni yapılacağından ve seçmelere katılmamız istenebileceğinden biraz şüpheleniyordum. Seni kaybetmeyi göze alamazdım Devin.”
İlginizi Çekebilir
Başat Bir Fantastik Eser Ve Onun İlk Tercüme ...
Bilim Kurgu Dünyasının Tüm Ödüllerini Toplaya...
Başat Bir Fantastik Eser Ve Onun İlk Tercüme ...
Tüm kurgu severleri saygıyla selamlıyorum. Ben Volkan Gün. Marmara Üniversitesi İşletme Bölümü’nden 1 asır önce mezun oldum. Sonsuzluk kadar uzun süre bankacılık yaptım. Yapmaktan zevk aldığım pek çok hobim oldu; ama bilim kurgu ve fantastik okumak yazmak ve izlemekten asla sıkılmadım. Bir insanın hayal gücünün milyonları peşinden sürükleyebildiğini defalarca görmüş birisi olarak en çok istediğim şey sizlerle ortaya koyduklarımız hakkında konuşabilmek, sizlere ulaşabilmek.