Finalden Bir adım Önce – Çok Samimi, Çok Eğlenceli ve Çok Saçma: Cobra Kai 6.Sezon 1 ve 2 İncelemesi

Bunu Paylaşın

Netflix yapımı Cobra Kai, 2018 yılında, özellikle Johnny Lawrence‘ı canlandıran Wiliam Zabka‘nın inisiyatifiyle tüm Karate Kid mirasını canlandırmaya giriştiğinde bu girişimin altı sezon sürecek bir maceraya uzanacağından emin miydi bilemiyoruz, ancak geldiğimiz noktada yapım, mirası son derece başarıya canlandırmakla birlikte “Türk Filmi‘ne de dönmüş durumda.

Bu “Türk Filmi” aslında temelde sadece bir sebeple ortaya çıkıyor: Gerek Cobra Kai gerekse Karate Kid, aslında eninde sonunda baba/oğul figürünü merkeze alan bir ergen draması. Bir başka deyişle Cobra Kai’nin başına gelen şey – eğer bir şey gelmişse- aslında aynı zamanda tutarlı bir karakter yapısından kaynaklanıyor.

Şu ana kadar üstü kapalı bahsettiğimiz bu olguyu daha iyi açıklamak için sezonun tretmanını kısaca özetleyelim. Bu noktada yapımı henüz izlememiş okurlarımızı uyarmamız gerekir ki çok net olmasa da spoiler olabilecek konular bu tretmanda geçecektir.

Cobra Kai’nin kurucu senseilerinden Terry Silver’ın (Thomas Ian Griffith) tutuklanması ve John Kreese‘in de (Martin Cove) aksine hapisten kaçması ile biten 5.sezonun ardından 6.sezon, ilk beş bölümü izleyicisini, Cobra Kai’nin klasik eylem motoru vasıtasıyla yani; suni çatışmalar ve yanlış anlamalarla dünyanın en prestijli karate turnuvası olan Sekai Taikai‘ye taşıyor. Çatışmalar ise, senseiler bazında Daniel Larusso (Ralph Macchio) ve Chozen’in (Yuji Okumoto) tarafı olduğu Miyagi-Do ile Johnny Lawrence’in bastırdığı Eagle Fang dojosu arasındaki isim/kimlik kavgasını ve öğrenciler arasında da turnuva takımı ile kaptanların seçimini merkeze alıyor. Senseilerin ilişki hayatları ve Kreese ile sensei Kim’in (Alicia Hannah-Kim) Cobra Kai’yi tekrar kurması yine o takımdaki sorunlu ama parlak öğrenci Kwon’un (Brandon H.Lee) hikayesi de ana senaryoya oldukça başarılı bir şekilde eklemleniyor.

İkinci beş bölümlük seri ise tamamen Barcelona‘daki turnuva yani Sekai Taikai ile geçiyor. Turnuva da temelde sürekli sorunlarını çözememiş ergen Miyagi-Do takımın saha içi ve saha dışı performansına, yine -nedense- tamamen ergen olan karate takımları arasındaki çatışma ve aşk ilişkilerini konu ederek aslında minder ve minder dışında güzel bir denge tutturuyor ve şok bir finalle bitiyor. Doğrusunu söylemek gerekirse tüm seri bu finalle bitse Cobra Kai gerçek bir klasik olarak bile kendine yer edebilirdi diyerek bu ağır spoiler konusunu burada kapatıyoruz.

Peki, bu aslında son derece doğal tretmandaki sorun gerçekten ne? Sorun seçimler ve seçimlerin yapılış şekilleri. Cobra Kai 6.sezonunda belli bir hayran kitlesine sahip bir yapım ve ergenlere hitap ediyor. Sosyal medya çağında da her bir oyuncunun getirdiği rating önemli. İşte Cobra Kai de sekiz ana sporcusunu altıya indirmeyi eylem motoru olarak kullanırken, finallere dair başroldeki üç karakterinden kimi seçeceğini de sürekli senaryo değişiklikleriyle bir joker olarak kullanıyor.

Ancak bu, bir diğer olguyla birleşince ergen olmayan izleyicileri yapımdan kopartıyor veya bir başka deyişle yapmak istediğini tam olarak belli edip ilgiyi dağıtıyor; sensei yani Bay Miyagi‘nin karanlık geçmişi teması. Bu çok yapay tema bir de Terry Silver’in arz-ı endam etmesi ile birleşince izleyiciye koca bir “Hadi canım artık sen de!” demek düşüyor.

Çünkü her ne kadar Karate Kid evreni ve uzantısı Cobra Kai, aslında bir baba oğul ilişkisi üzerine kuruluysa da yetmiş yaşında iki adamın sürekli ergenlerin yarışmasına bir hayat amacı olarak dadanması kabak tadı veriyor. Hele serinin büyük finalinde bu “saçmalık” tam olarak -hatta seri bu finalle tamamen bitseydi tam olarak vurgulanmış olarak- hissediliyor.

Yine de Cobra Kai, kreşendo ve -belki de çok fazla- climax ve katarsisleri ile izleyicinin duygularına hitap edebilen yapısı, pek konu edilmeyen ama kendisine has sinematografi ve sanat yönetimine sahip görsel özgünlüğü ve oldukça başarılı olduğu, ağır konuları hafifçe ama oldukça detaylı şekilde hatta komedik unsurlarla verebilen hayata dairliği ile yine de bir çok artıya sahip.

Oyunculuklardan kısaca bahsedecek olursak konuyu ikiye ayırabiliriz. Minder ve minder dışı. Minderde oyuncular çoğunlukla karateci olmadığı için çok fazla söylenecek bir şey yok Cobra Kai’nin Kwon’u (Brandon H.Lee) akrobatik yetenekleri ile ve Iron Dragons’un genç dövüşçüsü Zara Malick’i canlandıran Rayna Wallandingham‘ın gerçek karate/tekvando yeteneği diğer oyuncular arasında sivriliyor. Genç aktris on üç kez dünya şampiyonu olmuş şampiyon bir sporcu zaten.

Yine minderde, dizi oyuncularının övgüyle bahsettiği ve aslında karate ile bir alakası olmayan Hawk rolündeki Jacob Bertrand pek kendini göstermiyor. Fakat Robbie rolündeki Taner Buchanan ile Miguel rolündeki Xolo Mariduena gerçek karateciler gibi görünmeyi başarıyorlar. Minder dışına geçerken, kişisel olarak yapımın genelinde beni tatmin etmeyen ancak bu sezon en azından minderde beğendiğim bir senaryo/performanstan da bahsetmek istiyorum. Yani Xolo Mariduena’nın canlandırdığı Miguel Diaz’dan.

Cobra Kai bir dizi olarak start verdiğinde kaybetmiş bir adam olan eski şampiyon Johnny Lawrence’in karate vasıtasıyla tekrar yaşama tutunma savaşını ve bu yolda oğlu benimsediği fakir, zeki ve çalışkan latin genci Miguel’i yetiştirmesi temasına tutunmaktaydı. Miguel’in bir dövüşçüye dönüşüp yüzündeki hırs ve hareketlerindeki kendinden eminlikle elde ettiği şampiyonluktan sonra, muhtemelen yapımın süresini arttırmak için Johnny’nin gerçek oğlu Robie karakteri yazıldı ve o günden sonra Miguel tamamen geri plana atılmasa da çok ağlayan, çok düzgün ve olgun bir karakter oldu. İşte bu sezon Miguel en azından minderde bize eski Miguel’i, yani Johnny’yi hayata döndüren Miguel’i izlettirdiği için kişisel olarak bu notu düşmek gereği hissettim.

Minder dışına gelirsek, herkes karakterinin stereotip unsurlarını abartarak oynuyor ve bir ağlıyor bir dövüşüyor diyerek şakayla ama isabetli bir tespitte bulunabiliriz. Örneğin Cobra Kai’nin kaptanı Kwon sadece çenesi yukarıda gezip sağa sola saldırıyor. Fakat yine de oyunculuklarda olmasa da ilişkilerde bir derinlik olduğunu inkar edemeyiz.

Evet gerçekten de, arkadaşlığa, aşka, karşılıksız aşka, büyüme ve başarılı olma stresine, genç ve yetişkin insan ilişkilerine, tekrar ayağa kalkmaya ve son olarak baba oğul ilişkilerine dair bu kadar çok şeyi bu kadar keyifli verebilen, ergenler için farklı tarzda birçok rol model ortaya koyan ve son olarak yetişkinlere de gençliklerine dair bir nostalji yaşatan Cobra Kai, final serisini hem merakla hem de hüzünle bekletmeyi başarıyor.

Murat Barış Sarı

Merhaba, ben Murat B.Sarı. Eğer sitemizi ilk döneminde takip ettiyseniz beni “Yarıaydın” olarak hatırlayabilirsiniz. Aslında bu rumuz hakkımda oldukça açıklayıcı denilebilir. Yani şu evrendeki bilginin ne kadarına hakim olabilir ki insan? Günümüz dünyasında “T” insan olmak makbul ve ben uzmanlığımın sanata dair herşey hakkında olmasını yeğliyorum. Umarım bunu birlikte başarırız. Yeni maceralarda görüşmek dileğiyle…